Διαζύγιο με το παρελθόν
— Πρέπει να μιλήσουμε, — είπε ήσυχα αλλά αποφασιστικά.
— Πάλι; — έσβησε το τσιγάρο χωρίς να την κοιτάξει. — Τι τώρα;
— Η μαμά σου. Είναι εδώ ένα μήνα. Πότε θα φύγει;
— Λίζα, περνάει δύσκολη περίοδο, — αναστέναξε ο Αλέξανδρος, σαν να εξηγούσε το προφανές σε παιδί. — Δεν μπορείς να τη διώξεις τώρα.
— Και η δική μου περίοδος είναι εύκολη; — έσφιξε τις γροθιές. — Έβγαλε την αγαπημένη μου ζακέτα. Την είπε «σκουπίδια». Την φορούσα από το πανεπιστήμιο!
— Η μαμά απλώς θέλει να είναι όμορφα, — σήκωσε τους ώμους. — Ίσως να την ακούσεις.
— Να την ακούσω; — έπνιγε την οργή της. — Στο σπίτι υπάρχουν δύο γυναίκες και εγώ δεν είμαι η πρώτη!
Τότε βγήκε στο μπαλκόνι η Γκαλίνα Πετρόβνα, κρατώντας ένα πανί σαν σημαία.
— Πάλι τσακώνεστε; Λίζα, λες κι το κάνεις επίτηδες.
— Εσείς αναστατώσατε τη ζωή μου! — γύρισε προς εκείνη. — Αυτό είναι το σπίτι μου!
— Σπίτι σου; — κοίταξε ειρωνικά η πεθερά. — Είσαι παντρεμένη. Αυτό είναι το σπίτι μας τώρα.
— Όχι, — στάθηκε ίσια η Λίζα, η φωνή της σκληρή. — Το διαμέρισμα το αγόρασα πριν τον γάμο, με τα δικά μου και της μητέρας μου χρήματα. Όλα επίσημα.
— Τι να κάνω; Να σε πετάξω έξω; — έκανε θεατρική κίνηση η Γκαλίνα Πετρόβνα.
Η Λίζα κοίταξε τον Αλέξανδρο. Εκείνος κοίταζε κάτω σιωπηλός.
— Φεύγω, — είπε χαμηλά. — Από αυτόν τον εφιάλτη.
Γύρισε και πήρε το παλτό της, αφήνοντας πίσω της τη σιωπή που πλέον δεν ήταν απλώς κενή, αλλά ηχούσε δυνατά.
Οι μέρες κύλησαν αργά, σαν ατελείωτη βροχή. Η Λίζα νοίκιασε ένα μικρό στούντιο στα προάστια και δούλευε όλη νύχτα για να μην σκέφτεται το παρελθόν. Μα κάθε βράδυ που κοίταζε το ταβάνι, ήξερε: δεν υπάρχει γυρισμός.
Μια μέρα έλαβε μήνυμα από τον Αλέξανδρο: «Ίσως να συναντηθούμε; Η μαμά ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά.»
Η Λίζα κοίταζε πολύ ώρα την οθόνη και μετά έγραψε: «Κι εγώ ηρέμησα. Και κατάλαβα πως δεν χρειάζομαι κάποιον που δεν επιλέγει εμένα.»
Μπλόκαρε τον αριθμό του, νιώθοντας την καρδιά της να ξαναπαίρνει φτερά.
Έναν μήνα μετά γύρισε στο διαμέρισμά της. Καινούρια κλειδαριές, έπιπλα στη θέση τους, η Γκαλίνα Πετρόβνα είχε φύγει — λένε πως πήγε στην αδελφή της σε άλλη πόλη. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να την καλέσει, μα η Λίζα δεν απάντησε. Το διαζύγιο πήγε γρήγορα, ευτυχώς με καλή δικηγόρο.
Το βράδυ καθόταν στον καναπέ με ένα ποτήρι κρασί, ακούγοντας τη σιωπή. Μετά από καιρό η σιωπή έγινε σύμμαχός της. Στο τραπέζι ένα εισιτήριο για Ιταλία — δώρο στον εαυτό της. Χαμογέλασε φανταζόμενη πως περπατά στους δρόμους της Φλωρεντίας, αναπνέοντας την ελευθερία.
Το σπίτι ήταν ξανά δικό της. Αλλά το πιο σημαντικό — είχε ξαναγίνει ο εαυτός της. Κι αυτό κανείς δεν μπορούσε να της το πάρει.
