Η γέννηση των δίδυμων κοριτσιών μου ήταν η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής μου, μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών να αποκτήσουμε παιδί
Όταν κράτησα τα μωρά μου στην αγκαλιά μου, ένιωσα ότι το όνειρο μου είχε γίνει πραγματικότητα. Ωστόσο, αυτή η ευτυχισμένη στιγμή γρήγορα μετατράπηκε σε εφιάλτη. Όταν ο σύζυγός μου, ο Mark, έλαβε τη φωτογραφία των νεογέννητων, άρχισε να με κατηγορεί για απιστία. Μπήκε στο δωμάτιο του νοσοκομείου με θυμό και με ρώτησε αν τον είχα απατήσει, ισχυριζόμενος ότι τα κορίτσια δεν μπορούσαν να είναι δικά του επειδή δεν του είχα πει ότι θα είχα κόρες αντί για αγόρια. Η αντίδρασή του με απογοήτευσε, καθώς φαινόταν να ανησυχεί περισσότερο για το φύλο των παιδιών μας παρά για την υγεία τους.
Προσπάθησα να τον ηρεμήσω, αλλά εκείνος συνέχιζε να φωνάζει και να λέει ότι δεν ήθελε αυτό το αποτέλεσμα. Έφυγε από το νοσοκομείο και δεν επικοινώνησε ξανά μαζί μου. Εγώ, απογοητευμένη και ανήσυχη, πήγα με τις κόρες μου στο σπίτι των γονιών μου για να βρω υποστήριξη. Λίγες μέρες αργότερα, έλαβα ένα μήνυμα από την πεθερά μου, τη Σάρον, η οποία με κατηγορούσε ότι πρόδωσα τον γιο της και δεν του έδωσα τα αγόρια που επιθυμούσε.
Παρά το αίσθημα αποτυχίας, κοίταξα τις κόρες μου και αποφάσισα να είμαι δυνατή για αυτές. Επικοινώνησα με έναν δικηγόρο, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι με την εγκατάλειψη του Mark, είχα σοβαρά επιχειρήματα για να κερδίσω την πλήρη επιμέλεια και την οικονομική στήριξη των παιδιών. Οι μήνες πέρασαν και άρχισα να χτίζω τη ζωή μου χωρίς τον Mark. Μοιραζόμουν τα ορόσημα των κοριτσιών μου στα social media, αλλά η απουσία του πατέρα τους ήταν ολοφάνερη.
Τελικά, αποφάσισα να πάρω διαζύγιο από τον Mark και να τον κάνω υπεύθυνο για τις πράξεις του. Η Σάρον μου έστειλε ένα τελευταίο μήνυμα, το οποίο αποφάσισα να διαγράψω χωρίς να το διαβάσω, γνωρίζοντας ότι πλέον δεν είχε καμία σημασία. Οι κόρες μου ήταν η απόλυτη προτεραιότητά μου και τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει τη σχέση μας.
