Εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο ονειρεύονταν τον Γκρέγκορι Πεκ. Ενσάρκωνε την ανδρεία, την ευγένεια και τη γαλήνια δύναμη. Η εμφάνισή του ήταν σχεδόν τέλεια — ψηλός, καλλίγραμμος, με εκφραστικό βλέμμα και ένα απαλό αλλά σίγουρο χαμόγελο. Οι γυναίκες κυριολεκτικά τρελαίνονταν, τον παρακαλούσαν για ένα ραντεβού, για μια ματιά, για ένα άγγιγμα. Κι εκείνος ειλικρινά αναρωτιόταν τι ήταν αυτό που τις γοήτευε τόσο. Θεωρούσε τον εαυτό του «ένα απλό αγροτόπαιδο», μεγαλωμένο μακριά από τη λάμψη και τη χλιδή, και παραδεχόταν με ειλικρίνεια πως φοβόταν λίγο τις γυναίκες και δεν ήξερε να φλερτάρει.
Σε μια εποχή όπου κάθε καινούρια μέρα φέρνει και ένα νέο σκάνδαλο με κάποιο διάσημο πρόσωπο, το όνομα του Πεκ παραμένει σύμβολο αξιοπρέπειας. Τον αποκαλούσαν «ο τελευταίος τζέντλεμαν του Χόλιγουντ» — ηθοποιό που συνδύαζε την εξωτερική ευγένεια, την εσωτερική ακεραιότητα και τη βαθιά ανθρωπιά. Στη σημαντική λίστα του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου με τους «100 σπουδαιότερους ηθοποιούς όλων των εποχών», κατέχει την 12η θέση — όχι μόνο για τους ρόλους του, αλλά και για το άψογο ήθος του.
Αν και συχνά τόνιζε την απλότητά του, στη μεγάλη οθόνη ενσάρκωνε το ιδανικό του πραγματικού άνδρα. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είχε πει κάποτε: «Για αυτόν δεν μπορείς να επινοήσεις κουτσομπολιά». Παρ’ όλα αυτά, το κοινό απολάμβανε να συζητά για ενδεχόμενο ρομάντζο με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν μετά τα γυρίσματα του «Spellbound». Όμως όλα έμειναν φήμες. Η αληθινή συναισθηματική του σύνδεση γεννήθηκε στα γυρίσματα του «Διακοπές στη Ρώμη» — με την τότε ακόμα άγνωστη Όντρεϊ Χέπμπορν. Έμειναν φίλοι για όλη τους τη ζωή, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Τον πιο εμβληματικό του ρόλο τον υποδύθηκε στην ταινία «Σκιές και Σιωπή» (To Kill a Mockingbird) — έναν έντιμο δικηγόρο, τον Άτικους Φιντς, που υπερασπίζεται έναν αθώο μαύρο. Ο ρόλος αυτός τού χάρισε το Όσκαρ και τον ανέδειξε ως τη φωνή της συνείδησης του αμερικανικού κινηματογράφου.
Όμως ο δρόμος προς την κορυφή ήταν δύσβατος. Έφτασε στη Νέα Υόρκη με λιγότερα από 200 δολάρια στην τσέπη. Δούλεψε ως ομαδάρχης, ξεναγός, φορτοεκφορτωτής, αχθοφόρος — έκανε τα πάντα για να πληρώσει τα μαθήματα υποκριτικής. Η πρώτη του παράσταση στο Μπρόντγουεϊ απέτυχε, αλλά στο κοινό βρίσκονταν εκπρόσωποι κινηματογραφικών στούντιο — και κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα του στον κινηματογράφο. Λόγω ενός τραυματισμού στη σπονδυλική στήλη, δεν κατατάχθηκε στον στρατό κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γεγονός που προκάλεσε επικρίσεις, ιδιαίτερα αφού υποδύθηκε σοβιετικό παρτιζάνο σε μια ταινία.
Με τα χρόνια, έγινε το σύμβολο του «θετικού ήρωα». Σερίφηδες, ναυτικοί αξιωματικοί, ιεραπόστολοι, καουμπόηδες — όλοι χαρακτήρες με τιμή και εσωτερική δύναμη. Ωστόσο, δεν δίστασε να παίξει και πιο σκοτεινούς ρόλους: εντυπωσιακός ως δρ. Μένγκελε στους «Μαθητές του Κακού» και ως διεφθαρμένος δικηγόρος στο «Ακρωτήριο του Φόβου» — εντελώς έξω από τις καθιερωμένες του νόρμες.
Οι γυναίκες γύρω του δεν ήταν απλώς όμορφες — ήταν σπουδαίες προσωπικότητες: Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Άβα Γκάρντνερ, Όντρεϊ Χέπμπορν. Μετά τον θάνατο της Άβα, ο Πεκ πήρε στο σπίτι του το αγαπημένο της σκυλί και την οικονόμο της — απλώς επειδή ήξερε πόσο σημαντικό θα ήταν αυτό για εκείνη. Τέτοιες πράξεις λένε περισσότερα για τον χαρακτήρα του απ’ ό,τι συνεντεύξεις ή βραβεία.
Στην προσωπική του ζωή ήταν πιστός και σταθερός. Με τη Φινλανδή Γκρέτα Κούκκονεν έζησαν μαζί 13 χρόνια και μεγάλωσαν τρεις γιους. Αλλά η αληθινή του αγάπη ήρθε αργότερα — κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με τη Γαλλίδα δημοσιογράφο Βερονίκ Πασανί. Παντρεύτηκαν το 1955 και έμειναν μαζί ως τον θάνατό του. Η Βερονίκ καταλάβαινε: για τον κόσμο ήταν ένα είδωλο, αλλά για εκείνη ήταν ένας ήρεμος, οικείος άνθρωπος που αγαπούσε την ησυχία, τα βιβλία και τον κήπο του.
Με τα χρόνια, σταμάτησε σχεδόν εντελώς να παίζει στον κινηματογράφο, αλλά συνέχισε να συμμετέχει σε κοινωνικές δράσεις, να στηρίζει φιλανθρωπίες και να αποτελεί φωνή λογικής στο Χόλιγουντ. Τα τελευταία χρόνια υπέφερε από καρδιακή ανεπάρκεια, αλλά διατήρησε την πνευματική του διαύγεια και την καλοσύνη του. Πέθανε το 2003, σε ηλικία 87 ετών, από επιπλοκές μετά από πνευμονία — περιστοιχισμένος από την οικογένειά του, με τη λατρεμένη του Βερονίκ στο πλευρό του.
Ο Γκρέγκορι Πεκ δεν ήταν μόνο ηθοποιός — ήταν πυξίδα ηθικής. Οι ταινίες του εξακολουθούν να συγκινούν, η μορφή του παραμένει σύμβολο κομψότητας και τιμής, και η ζωή του αποτελεί απόδειξη ότι η ευγένεια δεν παύει ποτέ να είναι επίκαιρη.
