«Είναι ζωντανός; Είναι πραγματικά ζωντανός;» ρωτούσε η Στέφανι, προσπαθώντας να δει το νεογέννητο πίσω από τις πλάτες των γιατρών.
«Ναι», απάντησε η δρ. Χίλορι Ρούμεζ. «Είναι ζωντανός. Απλώς είναι… ασυνήθιστος».
Όταν η Στέφανι και ο σύζυγός της, Ντιουκ Κρουντς, έφευγαν από το μαιευτήριο κρατώντας στην αγκαλιά τους δύο κοριτσάκια, κανείς — ούτε η μαία, ούτε οι γιατροί, ούτε καν η ίδια η μητέρα — δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο τοκετός δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί. Τους περίμεναν ακόμη συσπάσεις… και ακόμη ένα παιδί.
Μόλις 48 ώρες μετά το εξιτήριο, η νεαρή μητέρα μεταφέρθηκε και πάλι στο νοσοκομείο. Αιτία ήταν η ξαφνική έναρξη έντονων συσπάσεων, συνοδευόμενων από δυνατό πόνο. Η Στέφανι πίστευε πως ήταν απλώς μια επιπλοκή μετά τον τοκετό. Όμως ο πόνος γινόταν όλο και πιο δυνατός, και το σώμα της φερόταν σαν να επρόκειτο να γεννήσει ξανά.
Η πόλη Μέιπλγουντ στο Νιου Χάμσαϊρ δεν φημιζόταν για ιατρικά θαύματα. Εκεί όλα συνέβαιναν με ακρίβεια: από τα κουδούνια των σχολείων μέχρι τον πρώτο παγετό. Κι όμως, σε αυτόν τον τόσο συνηθισμένο τόπο συνέβη ένα από τα πιο απίστευτα περιστατικά της σύγχρονης ιατρικής.
Η Στέφανι Κρουντς περίμενε δίδυμα. Όλοι οι υπέρηχοι κατά την εγκυμοσύνη επιβεβαίωναν την παρουσία δύο κοριτσιών. Τις είχαν ήδη ονομάσει Τρίσα και Σόφι. Και οι δύο γεννήθηκαν υγιείς σε ιδιωτική κλινική υπό την επίβλεψη της έμπειρης μαιευτήρα, δρ. Χίλορι Ρούμεζ, με είκοσι χρόνια προϋπηρεσίας. Ο τοκετός κύλησε ομαλά: έξι ώρες πόνων, κραυγών, δακρύων — και δύο κοριτσάκια, 2,3 κιλά το καθένα.
Η οικογένεια επέστρεψε στο σπίτι — ένα λιτό διαμέρισμα ενός δωματίου, με δύο λίκνα δίπλα στο κρεβάτι των γονιών. Ήταν κουρασμένοι αλλά ευτυχισμένοι. Τα μωρά ξυπνούσαν εναλλάξ, και η μητέρα δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου. Ο Ντιουκ, που είχε χάσει τη δουλειά του έναν μήνα πριν τον τοκετό, προσπαθούσε να βοηθήσει όσο μπορούσε.
Όμως την τρίτη μέρα το πρωί, η Στέφανι ένιωσε ξανά τις γνώριμες συσπάσεις.
Όταν έφτασαν στο νοσοκομείο, η δρ. Ρούμεζ έμεινε άφωνη. Η κοιλιά της Στέφανι ήταν ακόμη στρογγυλή — κάτι όχι ασυνήθιστο μετά τον τοκετό — αλλά ο υπέρηχος αποκάλυψε κάτι απίστευτο: μέσα στη μήτρα υπήρχε ακόμη ένα παιδί.
«Αποκλείεται… Ήδη γεννήσαμε», ψιθύρισε η ταραγμένη Στέφανι.
Όμως όλα τα δεδομένα το επιβεβαίωναν: υπήρχε και τρίτο παιδί. Πώς; Πώς δεν το είχαν δει σε κανέναν υπέρηχο, ούτε κατά τη διάρκεια του τοκετού; Κανείς δεν είχε απαντήσεις.
Ύστερα από τρεις ώρες οδυνηρών συσπάσεων, η Στέφανι γέννησε για τρίτη φορά. Γεννήθηκε ένα αγόρι. Δεν ήταν απλώς το τρίτο παιδί της οικογένειας. Ήταν ένα πραγματικό θαύμα.
Οι γιατροί πάγωσαν. Στην αίθουσα επικρατούσε σιγή, διακοπτόμενη μόνο από το δυνατό, σταθερό κλάμα του νεογέννητου. Κι έπειτα, πανικός — αναστάτωση, τρέξιμο, τηλεφωνήματα, τα δάκρυα του πατέρα και το απίστευτο βλέμμα της Στέφανι: δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.
Το αγόρι ονομάστηκε Νίκολας. Το βάρος του ήταν 6,4 κιλά — σχεδόν τριπλάσιο από τις αδελφές του. Συγκριτικά, το μέσο βάρος βρεφών σε τρίδυμα κυμαίνεται από 1,3 έως 2,3 κιλά. Ένα παιδί με τέτοιο βάρος σε περίπτωση τριδύμων — αποτελεί ιατρικό φαινόμενο.
Η φωτογραφία που τράβηξε η νυχτερινή νοσοκόμα εκείνη τη νύχτα προκάλεσε αίσθηση: ο Νίκολας έμοιαζε με μωρό τριών μηνών πλάι στις μικροσκοπικές αδελφές του. Αυτή η φωτογραφία άναψε τη σπίθα για την ευρεία δημοσιότητα της ιστορίας της οικογένειας Κρουντς.
Την επόμενη κιόλας μέρα, δημοσιογράφοι συγκεντρώθηκαν έξω από το νοσοκομείο. Ανταποκριτές από τοπικά και εθνικά μέσα ήθελαν να μάθουν τα πάντα για το «μωρό-γίγαντα». Άλλοι το χαρακτήρισαν θαύμα, άλλοι σημάδι από τον Θεό. Υπήρξαν και εκείνοι που φοβήθηκαν: κάποιες θρησκευτικές ομάδες αποκάλεσαν το βρέφος «προάγγελο συμφοράς» και κάλεσαν τους πιστούς να κρατήσουν αποστάσεις.
Η οικογένεια βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Μέχρι τότε έγινε γνωστό πως ο Ντιουκ ήταν άνεργος και ότι το σπίτι τους δεν επαρκούσε για την ανατροφή τριών παιδιών — πόσο μάλλον όταν το ένα ξεπερνούσε κατά πολύ τα φυσιολογικά όρια ανάπτυξης. Έτσι, ένας ακτιβιστής ξεκίνησε μια καμπάνια συγκέντρωσης χρημάτων. Μέσα σε τρεις ημέρες συγκεντρώθηκαν πάνω από 50.000 δολάρια.
Οι αρχές ενέταξαν την οικογένεια σε πρόγραμμα στέγασης. Ξεκίνησε η κατασκευή νέου σπιτιού: ενισχυμένα πατώματα, φαρδιές πόρτες, ειδικά έπιπλα — όλα σχεδιασμένα λαμβάνοντας υπόψη τη μελλοντική σωματική διάπλαση του Νίκολας.
Η δρ. Ρούμεζ δήλωσε σε συνέντευξή της: «Αυτό είναι μια από τις περιπτώσεις που καταλαβαίνεις πόσα ακόμα δεν ξέρουμε. Ο υπέρηχος έδειχνε δύο μωρά, δύο καρδιακούς παλμούς. Ίσως ο Νίκολας να ήταν σε τέτοια θέση που απλώς δεν φαινόταν σε καμία φάση της εγκυμοσύνης».
Κάποιοι ειδικοί υποθέτουν ότι η ανάπτυξη του αγοριού καθυστέρησε και ότι “κρυβόταν” πίσω από τις αδελφές του κατά το πρώτο και δεύτερο τρίμηνο. Άλλοι μιλούν για τεχνικό σφάλμα του εξοπλισμού. Όλοι, όμως, συμφωνούν: πρόκειται για μοναδική περίπτωση. Το περιστατικό μελετούν ενδοκρινολόγοι, μαιευτήρες, ειδικοί στην ενδομήτρια ανάπτυξη και ακόμα και γενετιστές.
Έξι μήνες μετά τη γέννησή του, ο Νίκολας εξακολουθεί να αναπτύσσεται ραγδαία. Σύμφωνα με τα πρώτα δεδομένα, στα έξι του κιλά του είχαν φτάσει τα 12. Η ιατρική ομάδα τον παρακολουθεί τακτικά, ενώ η οικογένεια λαμβάνει οικονομική στήριξη συμμετέχοντας σε επιστημονικές μελέτες.
Μια ομάδα ντοκιμαντεριστών από το Λος Άντζελες υπέγραψε συμβόλαιο με τους Κρουντς για την παραγωγή ταινίας για την ιστορία τους. Αυτό έφερε επιπλέον εισόδημα και έδωσε τη δυνατότητα στον Ντιουκ να παραμείνει προσωρινά στο σπίτι.
Ωστόσο, η δημόσια προσοχή δεν είναι πάντα ευλογία.
Κάποιοι γείτονες εξακολουθούν να κρατούν αποστάσεις. Ψιθυρίζουν: «Δεν γίνεται να συνέβη αυτό». Όμως οι περισσότεροι στηρίζουν την οικογένεια: φέρνουν φαγητό, παιχνίδια, πάνες. Και πάνω απ’ όλα — αγάπη και κατανόηση.
«Περιμέναμε δύο, αλλά ήρθαν τρία. Και ένα από αυτά — αυτό που άλλαξε τη ζωή μας», λέει η Στέφανι.
Η οικογένεια Κρουντς ζει πλέον στο νέο της σπίτι, προσπαθώντας σταδιακά να προσαρμοστεί σε μια πραγματικότητα που ούτε στα όνειρά τους δεν φαντάζονταν.
