Ήταν 30 ετών, είχε μια ιδανική ζωή… μέχρι εκείνη την επιστολή, που είχε ξεχαστεί στο γραμματοκιβώτιό της.
Η Άννα ήταν 30 ετών. Είχε μια σταθερή σχέση, μια επιτυχημένη καριέρα και ένα ήσυχο σπίτι. Όμως, αυτό το ανώνυμο γράμμα – μια σύντομη πρόταση, μια φωτογραφία – ανέτρεψε τον κόσμο της. Στο γράμμα έγραφε: «Το όνομά σου κατά τη γέννηση ήταν Χ.»
Το παρελθόν, που πίστευε ότι είχε αφήσει πίσω της, επέστρεψε απροσδόκητα.
Καθόταν στο πάτωμα του σαλονιού, κρατώντας τη κιτρινισμένη φωτογραφία. Ο καφές της είχε κρυώσει. Οι τοίχοι φαίνονταν να πλησιάζουν. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν – ούτε καν στον Τόμας, τον σύντροφό της εδώ και έξι χρόνια. Τέτοια μυστικά δεν χωρούν σε μια προσεκτικά χτισμένη, ισορροπημένη ζωή.
Αλλά το βράδυ, του έδειξε τη φωτογραφία. Παρατηρούσε κάθε του αντίδραση. Μια έκφραση, ένα βλέμμα… ήθελε να πιστέψει ότι ήταν τυχαίο. Αλλά η αίσθηση στην καρδιά της δεν την άφηνε. Μια αβεβαιότητα που ρίζωσε βαθιά.
Τρεις μέρες αργότερα, επισκέφθηκε τους γονείς της στη Νεϊγί. Είπε ότι ήρθε για το κυριακάτικο γεύμα. Είχε ετοιμάσει μια ερώτηση, αλλά δεν την έκανε.
Μόνο όταν ετοιμαζόταν να φύγει, γύρισε από τις σκάλες και ρώτησε ήσυχα:
— Με υιοθετήσατε;
Η σιωπή απάντησε. Η μητέρα της κατέβασε το βλέμμα, ο πατέρας της κοίταξε στο κενό.
— Θέλαμε να σε προστατεύσουμε – είπε η μητέρα της, σχεδόν ψιθυρίζοντας. – Θέλαμε να νιώσεις παιδί μας.
Ο κόσμος της Άννας κατέρρευσε. Βγήκε από το σπίτι με μια αόρατη πληγή στο στήθος. Οι αναμνήσεις, η παιδική ηλικία, τα γενέθλια – όλα αμφισβητήθηκαν. Θυμήθηκε πόσες φορές ένιωσε διαφορετική, ξένη – μέχρι τότε το απέδιδε στην ευαισθησία της.
Περπατούσε άσκοπα στους δρόμους του Παρισιού και τελικά νοίκιασε ένα δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Δεν ήθελε να επιστρέψει σπίτι. Δεν ήθελε να εξηγήσει. Ήθελε να είναι μόνη. Εντελώς μόνη.
Στη μέση της νύχτας, έψαξε στο διαδίκτυο: «Γεννημένη ως Χ στη Γαλλία», «πώς να βρω τη βιολογική μου μητέρα», «ανώνυμες γεννήσεις». Δεκάδες σελίδες εμφανίστηκαν. Ένας αριθμός τράβηξε την προσοχή της: 17.000 παιδιά γεννήθηκαν ως Χ τη δεκαετία του ’90. Έφηβες μητέρες, μοναχικές γυναίκες, σπασμένες ζωές. Ένα σχόλιο σε ένα φόρουμ έλεγε:
«Το πιο οδυνηρό δεν είναι ότι με άφησαν. Είναι ότι δεν ξέρω το γιατί.»
Αναζητώντας το άγνωστο
Η Άννα επισκέφθηκε το νοσοκομείο Νεκερ, όπου πίστευε ότι γεννήθηκε. Δεν υπήρχαν στοιχεία για εκείνη. Ήταν… απρόσιτα. Επικοινώνησε με το CNAOP, το Εθνικό Συμβούλιο Πρόσβασης στην Προσωπική Καταγωγή. Της εξήγησαν τη διαδικασία. Θα μπορούσε να διαρκέσει χρόνια.
Αλλά η Άννα δεν ήθελε να περιμένει. Ήθελε απαντήσεις. Τώρα.
Μυστικά, δημοσίευσε ένα μήνυμα σε μια κλειστή ομάδα στο Facebook για άτομα που γεννήθηκαν ως Χ. Περιέγραψε τη φωτογραφία, την πιθανή ημερομηνία γέννησης και ένα όνομα που μια παλιά νταντά της είχε ψιθυρίσει κάποτε: «Λία». Αυτό το όνομα την στοίχειωνε από την εφηβεία της – ποτέ δεν ήξερε γιατί.
Μια γυναίκα της απάντησε ιδιωτικά. Ονομάζεται Κλερ. Συνταξιούχος κοινωνική λειτουργός. Της πρότεινε να συναντηθούν.
Η Κλερ θυμόταν μια περίπτωση από τη δεκαετία του ’90. Μια έγκυος έφηβη από τη Μασσαλία, που φιλοξενήθηκε σε ένα μητρικό καταφύγιο στο Παρίσι. Δεν αποκάλυψε το όνομα του πατέρα του παιδιού. Το βρέφος καταχωρήθηκε ως Χ.
— Μου είπε ότι, αν μπορούσε, θα ονόμαζε την κόρη της Άννα. Έτσι λεγόταν η γιαγιά της. Αυτά ήταν τα λόγια της.
Η Άννα δεν μπορούσε να μιλήσει.
Το δεύτερο γράμμα
Δύο εβδομάδες αργότερα, έφτασε ένας νέος φάκελος. Ίδιος γραφικός χαρακτήρας. Ίδια ανωνυμία.
