Ο άντρας μου με πέταξε έξω με το νεογέννητο μωρό μας εξαιτίας της μητέρας του!!
Πάντα πίστευα ότι το παιδί θα μας φέρει πιο κοντά με τον Όλεγκ, αλλά η μητέρα του τα κατέστρεψε όλα!
Πάντα πίστευα ότι η γέννηση του παιδιού μας θα μας έφερνε πιο κοντά με τον Όλεγκ, ότι επιτέλους θα γινόμασταν μια πραγματική οικογένεια. Αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η μητέρα του, η Μαρίνα, θα έπαιρνε τον έλεγχο των πάντων — και ότι ο Όλεγκ θα της το επέτρεπε. Προσπάθησα να θέσω όρια, να δείξω ότι αυτό είναι το παιδί μας, η οικογένειά μας. Αλλά τίποτα δεν με προετοίμασε για την προδοσία, για τη στιγμή που στεκόμουν στην πόρτα με το νεογέννητο κορίτσι μου στα χέρια, χωρίς να ξέρω πού να πάω.
Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, ήμουν στον έβδομο ουρανό από χαρά. Ο Όλεγκ κι εγώ μιλούσαμε τόσο πολύ γι’ αυτό, ονειρευόμασταν τη μέρα που θα μπορούσαμε επιτέλους να κρατήσουμε το μωρό μας. Φανταζόμουν πώς θα διακοσμούσαμε μαζί το παιδικό δωμάτιο, θα διαλέγαμε ονόματα, θα απολαμβάναμε τις πρώτες μέρες της γονεϊκότητας. Αλλά δεν ήμουν η μόνη που περίμενε αυτό το παιδί. Η Μαρίνα επίσης περίμενε — αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο όπως εγώ.
Ποτέ δεν με αγάπησε. Ακόμα και από την πρώτη συνάντηση, έκανε σαφές ότι με θεωρούσε ανάξια για τον γιο της.
— Ο Όλεγκ αξίζει κάτι καλύτερο, — έλεγε κάθε φορά που ήμουν κοντά.
Αλλά μόλις έμαθε ότι ήμουν έγκυος, όλα άλλαξαν. Και όχι προς το καλύτερο.
Σαν το παιδί να ανήκε σε αυτήν, όχι σε μένα. Ανακατευόταν σε όλα.
— Χρειάζεσαι κάποιον να πάει μαζί σου στον γιατρό, — έλεγε, ήδη βάζοντας το παλτό της, χωρίς να μου δώσει την ευκαιρία να αντιδράσω. — Δεν ξέρεις καν τι κάνεις.
Όταν αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για τη γέννηση του παιδιού, πήρε τον πλήρη έλεγχο. Διάλεγε τα έπιπλα, απέρριπτε τις αποφάσεις μου, επιμένοντας:
— Το παιδικό δωμάτιο πρέπει να είναι μπλε. Θα έχετε αγόρι.
Η εγκυμοσύνη ήταν δύσκολη για μένα. Είχα συνεχώς ναυτία, σχεδόν δεν μπορούσα να φάω. Αλλά η Μαρίνα δεν νοιαζόταν. Ερχόταν στο σπίτι, γεμίζοντάς το με μυρωδιές λιπαρών φαγητών, χαμογελώντας καθώς ο Όλεγκ απολάμβανε το φαγητό της, ενώ εγώ μόλις στεκόμουν στα πόδια μου.
Δεν άντεξα. Ζήτησα από τον Όλεγκ να μην της λέει τίποτα άλλο.
Αλλά με κάποιο τρόπο, όταν πήγαμε για υπερηχογράφημα για να μάθουμε το φύλο του παιδιού, η Μαρίνα ήδη καθόταν στην αίθουσα αναμονής. Πάγωσα. Πώς το ήξερε;
— Είναι κορίτσι, — είπε ο γιατρός.
Έσφιξα το χέρι του Όλεγκ, η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα. Περιμέναμε τόσο καιρό για αυτή τη στιγμή. Κορίτσι. Το μικρό μας κορίτσι. Κοίταξα τον Όλεγκ, περιμένοντας να δω την ίδια χαρά στα μάτια του.
Το πρόσωπό του φωτίστηκε από ευτυχία. Αλλά μετά είδα τη Μαρίνα.
Έσφιξε τα χείλη της σε μια λεπτή γραμμή.
— Ούτε αγόρι δεν μπόρεσες να του γεννήσεις, — ψιθύρισε. — Χρειαζόταν έναν διάδοχο.
Έσφιξα τις γροθιές μου.
— Διάδοχο για τι; Τη συλλογή βιντεοπαιχνιδιών του; — η φωνή μου έσπασε. — Και, για να ξέρεις, το φύλο του παιδιού καθορίζεται από τον πατέρα, όχι από τη μητέρα.
Η Μαρίνα στένεψε τα μάτια της.
— Ψέματα, — απάντησε. — Το σώμα σου φταίει! Ποτέ δεν ήσουν άξια για τον γιο μου.
Ο γιατρός βήξε αμήχανα, η νοσοκόμα μου έριξε ένα συμπονετικό βλέμμα. Έσφιξα τα δόντια μου.
— Πάμε, Όλεγκ, — ψιθύρισα.
Στο αυτοκίνητο, γύρισα προς αυτόν.
— Πώς ήξερε για το υπερηχογράφημα;
Ο Όλεγκ απέστρεψε το βλέμμα του.
— Της το είπα.
Ο θυμός μου ανέβηκε.
— Σου ζήτησα να μην το κάνεις αυτό! Με βασανίζει!
— Είναι η γιαγιά, — είπε απλά.
Κούνησα το κεφάλι μου.
— Κι εγώ είμαι η γυναίκα σου! Κουβαλάω το παιδί μας! Σε νοιάζουν καθόλου τα συναισθήματά μου;
— Απλώς αγνόησέ την, — απάντησε.
Εύκολο να το λες. Δεν ήταν αυτός που δέχτηκε τις επιθέσεις. Δεν ήταν αυτός που ένιωθε μόνος. Ο άντρας μου δεν με προστάτευσε.
Όταν άρχισε ο τοκετός, ο πόνος ήρθε σαν κύμα. Όλα ήταν θολά μπροστά στα μάτια μου. Δύσκολα άκουγα τους γιατρούς.
Και μετά όλα πήγαν στραβά.
Μόλις γεννήθηκε η κόρη μου, την πήραν αμέσως. Άπλωσα τα χέρια μου προς αυτήν, αλλά δεν μου την έδωσαν.
— Πολύ σοβαρή αιμορραγία! — φώναξε ο γιατρός.
