Ο μοναχικός παππούς που έχασε την αγάπη της ζωής του
Σε μια μικρή πόλη, σε ένα ήσυχο σπίτι στην άκρη, ζει ένας ηλικιωμένος άντρας, ο Ιωάννης Παπαδόπουλος. Η ζωή του ήταν γεμάτη χαρά όσο η αγαπημένη του, η Αнастασία, ήταν στο πλευρό του. Μαζί πέρασαν χρόνια γεμάτα ευτυχία και λύπες, και κάθε νέος ημέρα ήταν για αυτούς ένα δώρο. Αλλά πριν από λίγους μήνες, η Αнастασία έφυγε και η καρδιά του Ιωάννη άδειασε.
Ο Ιωάννης ποτέ δεν σκέφτηκε ότι κάποια μέρα θα μείνει μόνος. Στη μνήμη του ζουν ακόμη έντονα οι στιγμές που καθόντουσαν μαζί στην βεράντα, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και συζητώντας για τη ζωή. «Δεν γερνάμε απλώς, αλλά μεγαλώνουμε μαζί, αγαπιόμαστε και καταλαβαινόμαστε», έλεγε συχνά η Αнастασία. Ήταν η στήριξή του, το φως του στις σκοτεινές στιγμές.
Όμως, μια μέρα αυτό το φως έσβησε. Η Αнастασία αρρώστησε και, παρά τις προσπάθειες των γιατρών, η ασθένεια ήταν πιο δυνατή. Ο Ιωάννης δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν θα άκουγε ξανά τη φωνή της, δεν θα ένιωθε την αγκαλιά της, δεν θα έβλεπε το χαμόγελό της, που ζέσταινε την ψυχή του.
Μετά την απώλεια της, ο κόσμος του Ιωάννη άλλαξε. Το σπίτι έγινε πιο σιωπηλό και κάθε γωνιά του θύμιζε ότι αυτή έφυγε. Ο Ιωάννης καθόταν συχνά στο παράθυρο, κοιτώντας τον δρόμο όπου κάποτε περπατούσαν μαζί. Συνέχιζε να βάζει το φλιτζάνι του τσαγιού στο τραπέζι, σαν να ήξερε ότι εκείνη θα γυρνούσε. Μερικές φορές, του φαινόταν ότι άκουγε τα βήματά της, το γέλιο της, αλλά όταν γύριζε το κεφάλι του, συνειδητοποιούσε ότι δεν θα ξαναγυρίσει.
Δεν παραπονιέται. Ο Ιωάννης ξέρει ότι η αγάπη που ένιωθε για την Αнастασία ήταν το μεγαλύτερο δώρο της ζωής του. Και, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι πια εδώ, την κρατάει στην καρδιά του σαν έναν πολύτιμο θησαυρό. Δεν μπορεί να την ξεχάσει, δεν θέλει να την ξεχάσει. Η αγάπη που μοιράστηκαν ήταν αιώνια. Και, παρά τη μοναξιά του, νιώθει ότι εκείνη είναι πάντα κοντά του, σε κάθε ανάμνηση, σε κάθε αναπνοή.
Η ζωή του περνά τώρα με σιωπή, αλλά με σεβασμό για ό,τι υπήρξε. Στα μάτια του λάμπει μια ήρεμη ευγνωμοσύνη για τα χρόνια που πέρασε μαζί της. Ο Ιωάννης έμαθε να ζει με τον πόνο, αλλά και να εκτιμά κάθε στιγμή που πέρασε μαζί της. Και, παρόλο που εκείνη έφυγε, για εκείνον η αγάπη δεν χάθηκε — παραμένει στη μνήμη και στην καρδιά του, σαν τον μεγαλύτερο θησαυρό που είχε ποτέ.
