Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ένας θρυλικός ηθοποιός που ξεχώρισε για τις κωμικές και δραματικές του ερμηνείες, απέσπασε πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ κατά τη διάρκεια της καριέρας του
Υποψηφιότητες για τον Καλύτερο Ηθοποιό απέκτησε για τους ρόλους του στο Good Morning, Vietnam (1987) και The Fisher King (1991), ενώ κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Υποστηρικτικού Ηθοποιού για τον εμβληματικό του ρόλο στο Good Will Hunting (1997). Παρά την επαγγελματική του καταξίωση, ο Γουίλιαμς αντιμετώπισε πολλές προσωπικές δυσκολίες, όπως τον εθισμό στο αλκοόλ.
Το 2014, ο Γουίλιαμς αποφάσισε να εισαχθεί οικειοθελώς στις εγκαταστάσεις Χέιζελντεν στη Μινεσότα, για να ενισχύσει την αποφασιστικότητά του να παραμείνει νηφάλιος. Η εκπρόσωπός του ανέφερε ότι η παραμονή του ήταν προληπτική και όχι λόγω υποτροπής, καθώς ήθελε απλώς να αφιερωθεί στη διατήρηση της νηφαλιότητάς του. Στη δεκαετία του 1980, ο Γουίλιαμς πάλευε με τον αλκοολισμό και την κατάχρηση κοκαΐνης, αλλά σταμάτησε τη χρήση τους μετά τον τραγικό θάνατο του φίλου του Τζον Μπελούσι το 1982. Παρέμεινε νηφάλιος για δύο δεκαετίες, ωστόσο, σε μια συνέντευξή του με την Νταϊάν Σόγιερ τον Αύγουστο του 2014, μίλησε για την υποτροπή του, η οποία συνέβη σταδιακά μετά από 20 χρόνια νηφαλιότητας. Περιέγραψε τον πειρασμό ως μια ήσυχη φωνή που τον ενθάρρυνε να “πηδήξει”, δηλαδή να πιει μόνο ένα ακόμα ποτό, κάτι που ήξερε ότι ήταν αδύνατο για εκείνον.
Ο Γουίλιαμς πέθανε τραγικά στις 11 Αυγούστου 2014, σε ηλικία 63 ετών, και ο θάνατός του φαινόταν να είναι αυτοκτονία. Η δημοσιογράφος του αποκάλυψε ότι ο ηθοποιός υπέφερε από σοβαρή κατάθλιψη. Ωστόσο, η σύζυγός του, Σούζαν Σνάιντερ, αργότερα δήλωσε ότι ο Γουίλιαμς έπασχε από άνοια Lewy body (LBD), μια πάθηση που επηρέασε σημαντικά τη ζωή του. Εξήγησε ότι αρχικά είχε διαγνωστεί λανθασμένα με τη νόσο του Πάρκινσον, αλλά η πραγματική αιτία ήταν η LBD, η οποία παρέμεινε αδιάγνωστη μέχρι την αυτοψία τον Οκτώβριο του 2014. Η Σνάιντερ περιέγραψε την ασθένεια ως ένα “φαντάσμα” πίσω από τον πόνο του, διευκρινίζοντας ότι οι γιατροί δεν την αναγνώρισαν.
Ο θάνατος του Γουίλιαμς σόκαρε πολλούς ανθρώπους και η βιομηχανία του θεάματος, ενώ ο στενός του φίλος, Σερ Μπίλι Κόνολι, μοιράστηκε τις όμορφες αναμνήσεις τους από τη μακρά φιλία τους. Ο Κόνολι αποκάλυψε ότι και οι δύο είχαν διαγνωστεί με νόσο του Πάρκινσον και συχνά συζητούσαν για τις κοινές τους εμπειρίες με την ασθένεια. Ο Κόνολι θυμήθηκε το τελευταίο δείπνο τους, όπου ο Γουίλιαμς εξέφρασε την αγάπη του γι’ αυτόν, την οποία ο Κόνολι αργότερα ερμήνευσε ως αποχαιρετιστήριο μήνυμα.
Η απώλεια του Γουίλιαμς άφησε βαθύ αποτύπωμα στους θαυμαστές του και στην ψυχαγωγική βιομηχανία, καθώς τον θυμούνται όχι μόνο για το εξαιρετικό του ταλέντο στην κωμωδία αλλά και για τους εσωτερικούς του αγώνες. Η κληρονομιά του, τόσο ως λαμπρού ηθοποιού όσο και ως ευαίσθητου ανθρώπου, συνεχίζει να εμπνέει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
