Συνέχισα να προχωρώ αθόρυβα, κρατώντας τον Λούκας σφιχτά στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας να ελέγξω την αναστάτωση μέσα μου
Κάθε βήμα με οδηγούσε μακριά από το παρελθόν, από τις αναμνήσεις που πλέον δεν ήθελα να θυμάμαι. Το σκοτάδι της νύχτας με αγκάλιαζε, αλλά ένιωθα πιο ζωντανή από ποτέ. Το μόνο που ήθελα ήταν να βρω ένα μέρος όπου ο γιος μου και εγώ θα μπορούσαμε να είμαστε ασφαλείς, να αναπνεύσουμε χωρίς φόβο, να ζήσουμε χωρίς την αίσθηση του ελέγχου που είχε ασκήσει πάνω μας η κατάσταση.
Δεν είχα ιδέα πού θα πηγαίναμε ή πώς θα τα καταφέρναμε, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είχε σημασία. Ο Λούκας ήταν ο κόσμος μου και με κάθε βήμα που έκανα, ήξερα ότι ήταν η σωστή απόφαση. Το να αφήσω πίσω τον Γουόρεν και τη μητέρα του ήταν μια απόφαση που είχα πάρει με βεβαιότητα. Οι ελπίδες για μια καλύτερη ζωή ήταν τώρα ζωντανές μέσα μου, παρά το άγνωστο που μας περίμενε.
Καθώς περπατούσαμε στην ψυχρή νύχτα, ο αέρας μου χάιδευε το πρόσωπο και με έκανε να νιώθω πιο αποφασισμένη από ποτέ. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτή η νέα αρχή θα μας προσφέρει τη ζωή που μας αξίζει. Η καρδιά μου, αν και γεμάτη άγχη και αβεβαιότητες, έμοιαζε να χτυπά με δύναμη, γεμάτη ελπίδα για το μέλλον.
Η πρώτη αναπνοή του ελεύθερου κόσμου ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Το να είμαι μακριά από τη δυστυχία και τη δηλητηριώδη ατμόσφαιρα του παλιού μου σπιτιού ήταν η μεγαλύτερη ανακούφιση. Είχα ήδη ξεκινήσει τον δρόμο προς μια ζωή γεμάτη δυνατότητες, και δεν υπήρχε τίποτα που να με σταματήσει.
Όλα τα λάθη έχουν διορθωθεί και το κείμενο είναι πλέον έτοιμο.
