80 χρόνια μόνη: Η σιωπή που ακούγεται πιο δυνατά από όλα
Σήμερα, η γιαγιά γιορτάζει τα 80α γενέθλιά της μόνη. Χωρίς θορυβώδη συγχαρητήρια, χωρίς πολλούς καλεσμένους, χωρίς την παραδοσιακή χαρά που συνοδεύει αυτή τη μέρα. Κάθεται στην πολυθρόνα της, κοιτάζει σιωπηλά έξω από το παράθυρο και ίσως σκέφτεται τα χρόνια που πέρασαν, όταν γύρω της υπήρχε ζωή, γέλιο, παιδιά και εγγόνια.
Αν και ίσως αισθάνεται κάτι, δεν παραπονιέται. Στο πρόσωπό της υπάρχει ένα ήπιο χαμόγελο, σαν να έχει συνηθίσει αυτή τη σιωπή. Έμαθε να εκτιμά τις στιγμές μοναξιάς, ίσως επειδή δεν τις βλέπει ως απώλεια, αλλά ως μια ευκαιρία να είναι μόνη με τον εαυτό της. Σκέφτεται τα καλύτερα χρόνια της ζωής της, ίσως συνειδητοποιεί ότι όλα δεν ήταν τόσο άσχημα. Κάθε μέρα ήταν γεμάτη χαρά, ακόμα και αν οι χαρές αυτές ήταν απλές και καθημερινές — τα ατελείωτα απογεύματα με τα παιδιά, οι καλοκαιρινές βόλτες στον κήπο, το γέλιο των εγγονιών που γέμιζε το σπίτι.
Αλλά τώρα, όλα έχουν αλλάξει. Τα παιδιά ζουν σε άλλες πόλεις, τα εγγόνια μεγάλωσαν και είναι απασχολημένα με τις δικές τους ζωές. Και παρόλο που δεν παραπονιέται, μέσα της υπάρχει ίσως ένας μικρός πόνος για όλα όσα κάποτε ήταν φυσικά για εκείνη. Τώρα, καθώς κάθεται μόνη της στην ησυχία, ίσως αναρωτιέται για το πέρασμα του χρόνου.
Σήμερα, δεν θα έχει τον θόρυβο του πάρτι, τα δώρα ή τις τηλεφωνικές κλήσεις. Αλλά έχει αυτή την απλή και ζεστή αίσθηση ότι είναι ακόμα εδώ. Ότι έζησε αυτή τη μεγάλη πορεία γεμάτη αναμνήσεις και εμπειρίες. Και παρόλο που είναι μόνη, παραμένει δυνατή. Τα 80 χρόνια δεν είναι απλά ένας αριθμός, είναι μια ολόκληρη ζωή. Μια ζωή γεμάτη αγάπη, φροντίδα και φυσικά, αναμνήσεις.
