Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΜΟΥ ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ, ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΕΡΗ – ΑΛΛΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΜΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΒΑΛΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Χθες έκλεισα τα 57. Και ξέρετε κάτι; Μου αρέσει η ηλικία μου. Υπάρχει κάτι απίστευτα απελευθερωτικό σ’ αυτό — ξέρεις ακριβώς ποια είσαι και δεν χρειάζεται πια να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Έχω σταματήσει να με νοιάζει η γνώμη των άλλων. Αλλά ο άντρας μου, ο Βίκτωρας, φαίνεται πως δεν το καταλαβαίνει καθόλου.
Το πάρτι γενεθλίων ήταν όμορφο — λίγοι στενοί φίλοι, τα παιδιά ήρθαν, είχαμε διακοσμήσει το σπίτι με παλιές φωτογραφίες. Φόρεσα το αγαπημένο μου φόρεμα, έβαλα λίγη διακριτική λάμψη στο πρόσωπό μου. Ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Και τότε, ο Βίκτωρας, αφού είχε πιει λίγο παραπάνω, σηκώθηκε ξαφνικά και είπε δυνατά:
— Ποιος σου είπε ότι είσαι ακόμα όμορφη; Κοιτάξτε την! Μια γριά που παριστάνει τη νέα!
Η σιωπή έπεσε βαριά. Για μια στιγμή δεν συνειδητοποίησα καν ότι μιλούσε για μένα. Ήταν σαν να με είχαν λούσει με παγωμένο νερό. Τα λόγια του δεν ήταν απλώς προσβλητικά — ήταν ταπεινωτικά. Στα γενέθλιά μου. Μπροστά σε όλους.
Έμεινα ακίνητη. Ντροπή, θυμός, πόνος — όλα μαζί. Αλλά πριν προλάβω να πω κάτι, προχώρησε μπροστά η φίλη μου, η Μαρίνα. Η Μαρίνα, που είναι φίλη μου από τα φοιτητικά μας χρόνια. Ήρεμη, σταθερή, πάντα ξέρει τι να πει.
— Βίκτωρα, — είπε χαμηλόφωνα αλλά με φωνή που γέμισε το δωμάτιο — πότε κοίταξες τελευταία φορά τον εαυτό σου στον καθρέφτη;
Ο Βίκτωρας χαμογέλασε ειρωνικά, αλλά η Μαρίνα συνέχισε:
— Ξέρεις ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε σένα και την Όλγα; — είπε δείχνοντάς με. — Εκείνη γερνά με αξιοπρέπεια. Γίνεται κάθε χρόνο πιο σοφή, πιο ενδιαφέρουσα, πιο όμορφη. Εσύ απλά… γερνάς. Και γίνεσαι όλο και πιο μικρόψυχος.
Όλοι έμειναν άφωνοι. Ο Βίκτωρας κοκκίνισε, αλλά δεν απάντησε. Η Μαρίνα συνέχισε:
— Μια γυναίκα που στάθηκε δίπλα σου τριάντα χρόνια, σου χάρισε παιδιά, άντεξε τα πάντα — της αξίζει σεβασμός, όχι δημόσια εξευτέλιση. Αν δεν το βλέπεις αυτό, τότε το πρόβλημα δεν είναι εκείνη. Είσαι εσύ.
Μετά πλησίασε, μου έπιασε το χέρι και είπε:
— Πάμε, φίλη μου. Αυτή είναι η μέρα σου. Θα γιορτάσουμε όπως σου αξίζει.
Πήγαμε στη βεράντα, όπου μας περίμενε μουσική, φως και γέλια. Όλοι οι καλεσμένοι μας ακολούθησαν. Ο Βίκτωρας έμεινε μόνος στο σαλόνι. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα πραγματικά αμήχανο.
Αργότερα προσπάθησε να ζητήσει συγγνώμη. Είπε πως ήταν κουρασμένος, πως είχε νεύρα. Αλλά εγώ δεν τον άκουγα πια. Κάτι είχε αλλάξει μέσα μου. Η Μαρίνα είχε δίκιο: εγώ ωριμάζω. Εκείνος απλά γερνά. Και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον άνθρωπο που κάποτε αγαπούσα.
Αυτά τα γενέθλια ήταν ένα σημείο καμπής. Κατάλαβα πως δεν θα σωπαίνω πια, δεν θα ανέχομαι και δεν θα απολογούμαι. Είμαι 57 χρονών — και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να με μειώσει. Ούτε στον άντρα μου.
Την επόμενη μέρα άνοιξα τη βαλίτσα και άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου. Όχι γιατί φεύγω. Αλλά γιατί επιτέλους διαλέγω τον εαυτό μου.
Τα χρόνια φέρνουν σοφία και δύναμη. Τη δύναμη να πεις: «Φτάνει». Τη δύναμη να ζήσεις όπως εσύ θέλεις.
Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο; Ότι όλα είναι ακόμα μπροστά μου.
