Τα όρια της συγχώρεσης – Πόσο αντέχει η αγάπη;
Οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονται στην εμπιστοσύνη. Όταν κάποιος που αγαπάμε μας πληγώνει, η πρώτη μας αντίδραση είναι συχνά να συγχωρήσουμε. Προσπαθούμε να του εξηγήσουμε τα όριά μας, να πούμε πως η καρδιά μας δεν αντέχει άλλο πόνο. Ο άλλος μας κοιτά και υπόσχεται ότι θα προσέξει. Και εμείς τον πιστεύουμε. Γιατί τον αγαπάμε. Γιατί θέλουμε να πιστέψουμε σε αυτόν.
Ο χρόνος όμως περνά και οι πληγές δεν κλείνουν – αντίθετα, ξανανοίγουν. Κάποια στιγμή σταματάμε να μιλάμε. Θέλουμε να φύγουμε, αλλά ακόμα αγαπάμε πολύ για να το κάνουμε. Έτσι, συγχωρούμε ξανά και ξανά, ψάχνουμε δικαιολογίες, πείθουμε τον εαυτό μας ότι δεν ήθελε να μας πληγώσει. Ότι ήταν απλώς μια κακή στιγμή.
Μέχρι που έρχεται η μέρα που ανοίγουμε τα μάτια. Βλέπουμε καθαρά πως ο άνθρωπος αυτός ξέρει πολύ καλά τι κάνει – και συνεχίζει να το κάνει. Δεν ζητά πια συγγνώμη. Και εμείς, ξαφνικά, δεν νιώθουμε την ανάγκη να τον δικαιολογήσουμε. Η αγάπη δεν φεύγει από τη μια μέρα στην άλλη. Αποσύρεται αθόρυβα. Σταγόνα τη σταγόνα.
Δεν ξέρουμε ποτέ ποια σταγόνα θα είναι η τελευταία. Αλλά όταν αυτή πέσει, όλα αλλάζουν. Η συγχώρεση δεν είναι ανεξάντλητη. Και καμιά φορά, η μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης είναι να αποχωρείς από εκείνον που σε πληγώνει ξανά και ξανά.
