Στα γενέθλιά μου, η κόρη μου μού χάρισε έναν φάκελο — όταν είδα τι είχε μέσα, απλώς σταμάτησα να της μιλάω
Τον τελευταίο καιρό νιώθω όλο και πιο συχνά ότι η κόρη μου και ο γαμπρός μου δεν με βλέπουν πια ως μια ζωντανή, δυναμική γυναίκα, αλλά ως μια γυναίκα που αρχίζει να μεγαλώνει. Δεν παραπονιέμαι — απλώς είναι μια παράξενη αίσθηση, σαν να μην είμαι πια η ίδια στα μάτια τους.
Πριν από δύο μέρες έκλεισα τα 46. Αποφάσισα να γιορτάσω τα γενέθλιά μου με τις φίλες μου σε ένα όμορφο εστιατόριο. Ήταν μια υπέροχη βραδιά. Αργότερα, στο σπίτι, ετοίμασα δείπνο και κάλεσα την κόρη μου και τον γαμπρό μου.
Όταν ήρθαν, ο γαμπρός μου μου πρόσφερε μια πανέμορφη ανθοδέσμη με τριαντάφυλλα — ακριβώς όπως μου αρέσουν. Η κόρη μου μου έδωσε έναν φάκελο με ένα μεγάλο χαμόγελο. Της χαμογέλασα πίσω, αλλά είχα ήδη μια υποψία ότι μέσα θα είχε κάτι… ασυνήθιστο.
— Μαμά, για δες τι σου πήραμε! — είπε με ενθουσιασμό.
— Ελπίζω να μην είναι λεφτά… — μουρμούρισα. — Ξέρεις ότι αυτά τα δώρα δεν μου αρέσουν.
— Δεν είναι λεφτά. Θα σου αρέσει, πίστεψέ με!
Άνοιξα τον φάκελο. Και πάγωσα. Ήταν ένα δεκαήμερο πρόγραμμα θεραπευτικής αναζωογόνησης στα Καρπάθια: θεραπείες, ιαματικά λουτρά, διατροφή. Σαν κεραυνός εν αιθρία.
— Ουάου… — ψιθύρισα, προσπαθώντας να μαζέψω τις σκέψεις μου. — Αυτό ήταν πράγματι δική σας ιδέα;
— Δεν σου αρέσει το δώρο μας; — ρώτησε ο γαμπρός μου με απορία.
Δυσκολεύτηκα να μιλήσω. Από τη μία, ήταν μια ευγενική χειρονομία, αναμφίβολα. Από την άλλη… σε ποιον απευθυνόταν αυτό το δώρο; Σε μένα, μια δραστήρια γυναίκα που λατρεύει τα ταξίδια και τις εμπειρίες;
— Σας ευχαριστώ, πραγματικά… — άρχισα διστακτικά. — Αλλά ένα σανατόριο; Αυτό δεν είναι ο δικός μου κόσμος. Είναι για μεγαλύτερους ανθρώπους, έτσι δεν είναι;
— Μαμά, δεν είναι απλά ένα σανατόριο! Βουνά, καθαρός αέρας, υπέροχη φύση! Άνετα δωμάτια, πολλά προγράμματα…
— Προγράμματα; Χοροί για συνταξιούχους; — δεν μπόρεσα να κρύψω την ειρωνεία μου. — Κόρη μου, με ξέρεις καλά, ξέρεις ότι δεν μου αρέσουν αυτά τα μέρη. Δεν θα κάθομαι με μια ρόμπα ανάμεσα σε ηλικιωμένους.
— Μόνο θέλαμε να ξεκουραστείς, να γεμίσεις μπαταρίες… είναι μια ξεχωριστή ευκαιρία!
Κούνησα το κεφάλι μου. Γιατί με βλέπουν σαν μια ηλικιωμένη; Δεν είμαι έτοιμη να «ξεκουραστώ» με αυτόν τον τρόπο.
— Μπορώ να ξεκουραστώ και αλλού — είπα, καθώς η ένταση μέσα μου μεγάλωνε. — Γιατί δεν σκεφτήκατε ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες; Αίγυπτος, Ιταλία… κάτι ζωντανό, όπως μου αρέσει;
Ο γαμπρός μου είδε ότι η κατάσταση πήγαινε να ξεφύγει, και προσπάθησε να παρέμβει:
— Μόνο καλό θέλαμε για σένα, μαμά. Νομίζαμε πως θα σου κάνει καλό…
— Καλό; Ίσως για κάποιον που στα εβδομήντα του απολαμβάνει να κάθεται σε χλιαρά ιαματικά νερά! Όχι για μένα! — δεν μπόρεσα πια να κρύψω τη στενοχώρια μου.
Ένιωσα να με εγκαταλείπει η δύναμή μου, και τα δάκρυα πλησίαζαν. Η κόρη μου κι ο γαμπρός μου ευχαρίστησαν για το δείπνο, σηκώθηκαν και έφυγαν χωρίς να πουν λέξη. Δεν με αποχαιρέτησαν καν. Έμεινα μόνη στο τραπέζι, σφίγγοντας στα χέρια μου εκείνον τον άτυχο φάκελο.
Πόνεσε. Πολύ. Δεν περίμενα ποτέ ότι η ίδια μου η κόρη θα με έβλεπε έτσι.
